Από την Danielle Pergament
Δημοσιεύτηκε: Στις 17 Σεπτεμβρίου 2006-10-03
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ John Kolesidis for The New York Times
Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ νησί της Πάρου, δεν είναι εύκολο να βρεθεί, ακόμη και στον χάρτη. Κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου ταξιδιού μου στην Αθήνα, η συνομιλία με έναν ταξιδιωτικό πράκτορα διεξήχθη κάπως έτσι:
«Θα ήθελα να κλείσω ένα εισιτήριο για την Πάρο (Paros)»
«Για το Παρίσι? (Paris)»?
«Για την Πάρο»
«Τη Γαλλία?»
«Το νησί»
«Μα η Γαλλία δεν είναι νησί»
Ακόμη κι όταν έμαθα που να βάλω τον τόνο (ΠΑ-ρος), ήμουν άτυχη. Μέσα Ιουνίου, ο κατάλογος του τουρισμού της υψηλής περιόδου ήταν πλήρης. Συγνώμη, μου είπαν, όλα τα αεροπλάνα, όλα τα πλοία, όλα τα πλωτά μέσα κάθε τρόπος να μεταβεί κανείς στο νησί τον επόμενο μήνα ήταν ολοκληρωτικά πλήρης. Εκτός από το κολύμπι. Η Πάρος δεν θα ήταν γραφτό – που φυσικά αποτέλεσε ένα συν, στην μαγεία του νησιού.
Δύο μήνες αργότερα, όταν επιτέλους κατάφερα να επιβιβαστώ στην Πάρο, ήταν εύκολο να δω γιατί όλη αυτή η φασαρία. Το νησί, αχανές και ορεινό, η περιφέρειά του στιγματισμένη με ζωηρά λευκά κτίρια και όλα αυτά περιστοιχισμένα από καθαρά τιρκουάζ νερά που κυλούν ήρεμα προς τις ακρογιαλιές του.
Αλλά έτσι είναι η Ελλάδα, γεγονός που σημαίνει πως ακόμα κι εδώ, ανάμεσα στις μαυρισμένες ομορφιές και στα πάρτυ στην παραλία, υπάρχει ιστορία η οποία χρονολογείται πριν από κάποιες χιλιετίες. Λένε πως η Πάρος ιδρύθηκε από την Αγία Ελένη, μητέρα του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, κατά το προσκύνημά της στους Αγίους Τόπους. Δύο τετράγωνα από το λιμάνι βρίσκεται ο ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, (Εκκλησία με 100 πύλες), αποδεικνύοντας την ιστορία, η οποία χτίστηκε το 327 π.Χ.
«Για την ακρίβεια είναι μόνο 99 πύλες – δεν βρέθηκε ποτέ η τελευταία», μου είπε ένας ηλικιωμένος κύριος τον οποίο σταμάτησα να συμβουλευτώ για οδηγίες. Πριν καλά καλά το καταλάβω άρχισε να μου λέει ιστορίες για την τοπική ιστορία του νησιού του και βρέθηκε να με συνοδεύει στην είσοδο της τεράστιας εκκλησίας αυτοπροσώπως.
Αυτό ήταν και το πρώτο μου μάθημα προσανατολισμού στο νησί : ρώτα τον ντόπιο. Στις περισσότερες γειτονιές δεν υπάρχουν ονόματα στους δρόμους και αριθμοί. Για να πας κάπου συχνά χρειάζεσαι τη βοήθεια των ντόπιων.
Το νησί με σχήμα από δάκρυ είναι πετρώδες και άγριο, με ξηρή και ακανθώδη χλωρίδα, με κοπάδια από κατσίκια – πηγή του καταπληκτικού τυριού φέτα το οποίο συνοδεύει κάθε μενού. Παρά το γεγονός ότι η Πάρος έχει μήκος 13 μίλια και πλάτος 10, είναι πλούσια σε αρχαία ιστορία, καταπληκτικές κωμοπόλεις και λιμανάκια για κάρτ-ποστάλ. Η ανατολική ακτή έχει τις πιο όμορφες παραλίες. Βόρεια είναι το κατάμεστο λιμάνι της Νάουσας. Στο κέντρο του νησιού βρίσκεται το αρχαίο χωριό των Λευκών. Και ο καλύτερος τρόπος για να δει κανείς όλα αυτά είναι το μηχανάκι.
Πρώτη στάση η Νάουσα, το επίκεντρο της νυχτερινής ζωής. Ξεκινώντας γύρω στις 11 μ.μ. τα μπαρ και οι ντισκοτέκ που είναι διασκορπισμένα στα δρομάκια της γεμίζουν με γλεντζέδες οι οποίοι δεν σταματάνε μέχρι και τις 10 π.μ. μερικές φορές (πραγματικά). Επί τη ευκαιρία, όλα αυτά τα μαγαζιά με την ονομασία Σεξ Κλαμπ, δεν είναι οίκοι ανοχής, απλά ντισκοτέκ.
Το ονομάζουμε το ? πλήθος, λέει η Λίζα Κώστα, ιδιοκτήτρια του μοντέρνου Καφέ Λάττε. «Εκεί πηγαίνουν κυρίως οι έλληνες νέοι οι οποίοι διασκεδάζουν μέχρι πρωίας. Η Νάουσα είναι σήμερα ό,τι η Μύκονος πριν από 10 χρόνια».
Όμως δεν πρόκειται μόνο για ντεκολτέ και ζελέ. Κατά τη διάρκεια της ημέρας το όμορφο ψαροχώρι της Νάουσας είναι ένας όμορφος χώρος για να ξοδέψεις τα χρήματά σου. Νέα καταστήματα όπως η Κορίννα, ένα μαγαζί με αντίκες και άλλα αντικείμενα αναπαλαίωσης στον κεντρικό δρόμο του χωριού, παρέχει μια απαραίτητη ανάπαυλα από τα μαγαζιά των σουβενίρ – παραγεμισμένα με σορτσάκια για τους σέρφερς, πετσέτες και κολιέ – τα οποία έχουν ξεπηδήσει παντού στο νησί.
Για το ακριβώς αντίθετο άκρο, στο μέσον του νησιού βρίσκεται το αρχαίο λατομείο του Μαραθίου – μια όαση από χιονισμένες λευκές πέτρες που κάνουν το ταξίδι μέχρι εκεί να αξίζει. Στα λατομεία γίνονταν εκσκαφές εδ