Τι θα πιούμε;
Ο τρύγος και το πατητήρι φέρνουν στο τραπέζι μας το παριανό κρασί, που συνοδεύει το γεύμα και δίνει το ρυθμό στα γλέντια. Η διαδικασία αυτή δίνει κάθε χρόνο την ευκαιρία στους παριανούς αμπελουργούς να γιορτάσουν όπως μόνο αυτοί ξέρουν το γεγονός. Στην Πάρο θριαμβεύει ποιοτικά ένας από τους αρχαιότερους αμπελώνες στην Ελλάδα. Kρατάει από την εποχή του Κυκλαδικού πολιτισμού (3200- 2000 π.Χ.) ενώ είναι η πατρίδα των κρασιών Μονεμβασιά και Μαντηλαριά. Η Μονεμβασιά είναι δυνατή λευκή ποικιλία, με διακριτικό άρωμα που θυμίζει ροδάκινο. Από τη περίοδο της Βενετοκρατίας παντρεύτηκε με τη Μανδηλαριά (το υπέρτατο κόκκινο με πολλή τανίνη), και τα αποτελέσματα ήταν τόσο καλά, που το κρασί αυτό αναγνωρίσθηκε το 1981 ως ονομασία προελεύσεως ανώτερης ποιότητας «ΠΑΡΟΣ».
Η καλλιέργεια του αμπελιού απλώνεται σήμερα σε 6.000 στρέμματα, παράγονται 3.500 τόνοι σταφύλια ετησίως από τις ποικιλίες Μανδηλαριά, Μονεμβασιά και άλλες ποικιλίες όπως: το Σαββατιανό, το Αηδάνι (άσπρο και μαύρο), τη Μαλαγουζιά, το Ροδίτη, τη Bάβτρα, το Καραμπραήμι, το Ασύρτικο, το Μαλουκάτο και το Ποταμίση. Οι μικροί αμπελώνες είναι διάσπαρτοι σε όλο το νησί, διαμορφωμένοι σε πεζούλες και περιφραγμένοι με ξερολιθιά.
Οι άντρες του νησιού κάθε φθινόπωρο, εκτός από το κρασί, φτιάχνουν στα ρακιδιά τη «σούμα» (τοπικό τσίπουρο). Γύρω από τη φωτιά του ρακοκάζανου, θα ψηθούν τα ντόπια λουκάνικα και μπριζολάκια, τα χταποδάκια και τα φρέσκα καλαμάρια. Οι Παριανοί δοκιμάζουν τη νέα σούμα, γεύονται τους ντόπιους μεζέδες. Με τη συνοδεία της νησιώτικης μουσικής γλεντούν, τραγουδούν και χορεύουν. Η διαδικασία αυτή αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ένα μικρό πανηγύρι. Πολλοί επισκέπτες έρχονται κάθε χρόνο να παρακολουθήσουν αυτή την «γιορτή της σούμας», κάθε φορά σε άλλο ρακιδιό.
Η καλλιέργεια του αμπελιού απλώνεται σήμερα σε 6.000 στρέμματα, παράγονται 3.500 τόνοι σταφύλια ετησίως από τις ποικιλίες Μανδηλαριά, Μονεμβασιά και άλλες ποικιλίες όπως: το Σαββατιανό, το Αηδάνι (άσπρο και μαύρο), τη Μαλαγουζιά, το Ροδίτη, τη Bάβτρα, το Καραμπραήμι, το Ασύρτικο, το Μαλουκάτο και το Ποταμίση. Οι μικροί αμπελώνες είναι διάσπαρτοι σε όλο το νησί, διαμορφωμένοι σε πεζούλες και περιφραγμένοι με ξερολιθιά.
Οι άντρες του νησιού κάθε φθινόπωρο, εκτός από το κρασί, φτιάχνουν στα ρακιδιά τη «σούμα» (τοπικό τσίπουρο). Γύρω από τη φωτιά του ρακοκάζανου, θα ψηθούν τα ντόπια λουκάνικα και μπριζολάκια, τα χταποδάκια και τα φρέσκα καλαμάρια. Οι Παριανοί δοκιμάζουν τη νέα σούμα, γεύονται τους ντόπιους μεζέδες. Με τη συνοδεία της νησιώτικης μουσικής γλεντούν, τραγουδούν και χορεύουν. Η διαδικασία αυτή αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για ένα μικρό πανηγύρι. Πολλοί επισκέπτες έρχονται κάθε χρόνο να παρακολουθήσουν αυτή την «γιορτή της σούμας», κάθε φορά σε άλλο ρακιδιό.